We zijn groot fan van de Netflix comedy The Good Place. Deze serie is grappig en veelzijdig, zit erg goed in elkaar en je komt overal leuke easter eggs en plotwendingen tegen. Vandaag bespreek ik Jason Mendoza’s schaal van 13. Die is logischer dan je denkt… Maar pas op: spoiler alert!
Eleanor, Chidi, Tahani en Jason zijn vier misfits die om verschillende redenen in het hiernamaals in The Bad Place terecht zijn gekomen. Demon Michael doet zich voor als architect van een Good Place ‘buurt’, maar intussen probeert hij de vier mensen elkaar te laten kwellen. En dat lukt. In eerste instantie. Hij zag echter niet aankomen dat Chidi Eleanor daadwerkelijk ethiek zou kunnen bijbrengen en ook niet dat de vier goede vrienden zouden worden. Omdat het hem ruim 800 keer niet lukt zijn nep-Good Place te laten slagen, besluit Michael op advies van Jason om met de mensen onder één hoedje te spelen. Zo kunnen ze de andere demonen om de tuin leiden en proberen allemaal, met hulp van alwetende en alkunnende Janet, in de echte Good Place terecht te komen. De voorwaarde is echter dat ook hij lessen in ethiek moet volgen.
Seizoen 2, aflevering 4: ‘Existential crisis’
In de aflevering waarin de schaal van 13 wordt besproken heeft Michael zijn eerste existentiële crisis. We snappen waarom. Michael bestaat al sinds het begin der tijden, hoe moet hij begrijpen wat ‘sterven’ of ‘eindigheid’ betekent? Chidi legt hem vriendelijk, maar duidelijk uit dat hij dan gewoon niet meer bestaat, waarop Michael compleet instort. Intussen moet Tahani van de nieuwe leidinggevende demon Vicky weer een feest organiseren, waarbij Jason en Janet haar helpen. Tahani’s kwelling-van-de-dag is dat het feest dat de demonen brouwen veel beter is dan het hare, iets waar ze totaal niet tegen kan. Als Michael plotseling in een cabrio met een zonnebril en een oorbel stuiterend als een puber op het demonenfeest aankomt, lijkt het mis te gaan. Gelukkig heeft Vicky niets door. Tahani zit echter alsnog in de put, ook al was ze voorbereid op haar falen.
De schaal van 13
Bij het organiseren van haar feest zei Tahani vastbesloten dat haar feest beter zou worden dan die van de demonen. Maar hoe overtref je onsterfelijke wezens die basically kunnen toveren? Niet. Verdrietig zit Tahani aan een tafel in het restaurant, waar niemand is. Lieve Jason heeft wat te eten voor haar meegenomen. Als Tahani uitlegt dat ze zich erg geconfronteerd voelt met zichzelf en snapt waarom ze in the Bad Place terecht is gekomen, vertelt Jason een verhaal. Daar heeft hij er veel van. Jason legt uit hoe in Jacksonville een nieuw lid van zijn dansgroep beoordeeld werd tijdens een auditie.
Er waren vijf categorieën:
– Dancing ability (danskwaliteiten)
– Coolness (coolheid)
– Dopeness (tofheid)
– Freshness (eh…)
– Smart brained (slimheid)
Jason verklaart dat hij Tahani in alle categorieën een acht zou geven. Ze denkt dat hij een acht op een schaal van één tot tien bedoelt, maar dat is niet zo.
“Een acht is het beste! Het was een schaal van één tot 13, maar acht was het hoogst”, legt Jason breed glimlachend uit. “De schaal liep omhoog en dan weer naar beneden, zoals een tent.”
Tahani besluit er niet verder op in te gaan, maar gewoon het compliment te accepteren. Jason zegt dat Tahani te streng voor zichzelf is en dat ze eigenlijk in alles de beste is die hij kent. Op Michael na, maar die bleek dus een demon te zijn die hen steeds kwelde, dus hij zou hem maar een tien geven.
“En dat is slechter dan een acht?” vraagt Tahani verbaasd. Jason knikt blij.
“Dat is zo onnodig verwarrend…” zegt ze nog, maar daar zijn we het niet mee eens. Het is eigenlijk best wel logisch.
Waarom de schaal van 13 logisch is
Stel je voor dat je een stoer persoon hebt, die we nu even Jack noemen. Jack is cool, maar hij overdrijft zijn coolheid door bijvoorbeeld ook binnen met een zonnebril op te zitten. Dan slaat de schaal dus uit naar de andere kant van de acht. Jack zou dan een 10 scoren, omdat met je zonnebril op zitten binnenshuis niet zo cool is als er gewoon buiten eentje dragen. Deze schaal kun je op eigenlijk alles toepassen. Als iets ’too much’ is, kom je aan de andere kant uit.
Nog een voorbeeld, maar dan een concretere? Dit wordt een Rick and Morty-voorbeeld. In de aflevering: Vindicators 3, Return of Worldender, komt Vance Maximus Renegade Starsoldier binnen met een cocktail in zijn hand.
“Sorry dat ik te laat ben. Het was happy hour”, grijnst hij.
Deze grap is cool; simpel, niet overdreven en Vance is niet ladderzat. Dat zou een acht zijn. Rick reageert op het gelach van de andere Vindicators nogal bitter.
“Ik was ook te laat vanwege mijn drankprobleem en ik noemde dat zonder dat er applaus kwam.”
Rick’s te-laat-komen-door-zijn-drinken is niet cool, omdat hij zwaar alcoholist is, inderdaad de volgende dag de meest geschifte dingen heeft uitgehaald en in zijn diarree zijn roes ligt uit te slapen. Rick zou een dikke dertien scoren. Hoewel je respect moet hebben voor wat hij voor elkaar weet te krijgen terwíjl hij stomdronken is. Dat is een acht voor skills, Rick. Applaus.
Kortom
De schaal van 13 is volkomen logisch, uitstekend toepasbaar en zelfs nog vrij te interpreteren. Soms is iets gewoon too much. Deze post zou bijvoorbeeld al een 9 scoren omdat er in een post over The Good Place een voorbeeld uit een andere serie staat. Oeps.