Iedereen houdt van muziek. Ik ken niemand die niet graag een muziekje opzet om bij te werken, te relaxen, mee te zingen of gewoon als achtergrondmuziekje. Muziek is mijn leven. Als sinds ik een klein jongetje was. Mijn eerste speelgoed (zover ik kan herinneren natuurlijk) bestond dan ook uit plastic muziekinstrumentjes. Naast een klein muzikantje, was ik helaas ook een sloper. Oftewel, ik ging ietsjes te hard uit mijn dak met deze muziekinstrumentjes en binnen no time waren ze alweer kapot. Tot op de dag van vandaag kan ik nog steeds helemaal mijn ei kwijt in muziek. In goede en slechte tijden (neehee, niet die kutsoap maar bij leuke en klote momenten uit mijn leven natuurlijk). Helemaal afschakelen van de buitenwereld en helemaal wegdromen terwijl ik luister naar briljante muziek of zelf muziek maak. Hier heb ik het al eens over gehad in een vorige post, dus ik ga niet weer een heel verhaal ophangen waarom ze muziek de universele taal noemen en wat voor een invloed muziek op mij heeft. Nee, vandaag ga ik het hebben over een bizar fenomeen bij concerten.
Encore/Toegift/Zugabe
Niet alleen houdt iedereen van muziek, iedereen is in zijn leven wel eens naar een concert geweest. Het eerste concert zit voor altijd in je geheugen gegrift. Dit is een heel erg speciaal moment. Mijn allereerste concert was van De Kast. Ken je ze nog? De popband uit Friesland (met als leading man Syb van der Ploeg). De Kast had in de je jaren 90 en 2000 een paar leuke hitjes, zoals In De Nije Dei, Hart Van Mijn Gevoel en Woorden Zonder Woorden. Bij dat concert was ik rond de 12 en vond het erg speciaal om een hele zaal Limburgers een poging doen om in het Fries “In De Nije Dei” mee te zingen. Achteraf was dat natuurlijk niet om aan te horen. Wel heel erg tof!
Ik ben weer enorm aan het afdwalen. Terug naar het onderwerp! Elk concert zit ongeveer hetzelfde in elkaar. Hierbij wil ik wel nog even een kleine disclaimer plaatsen. Ik ben alleen maar naar pop- en rockconcerten geweest. Hoe het zit bij klassieke concerten weet ik niet en kan ik dus ook niet beoordelen. Vaak is het een rustig begin, dan het hele concert waarbij de mensheid helemaal los gaat bij de grootste hits, vervolgens geeft de band aan het laatste nummer te spelen, zeggen ze vaarwel, het publiek schreeuwt “we want more”, band komt terug om nog 2-3 grote hits te spelen om vervolgens het concert voor het eggie te beëindigen.
Ik wil het gaan hebben (wat een fucking lange intro!!) over het laatste gedeelte van een concert. De encore/toegift/zugabe. Hoe ze het precies noemen ligt er een beetje aan waar je vandaan komt. In het ABN heet het namelijk gewoon toegift, maar als je hip wil doen heet het encore en in het zuiden van het land (*zwaait*) willen ze het nog wel eens zugabe noemen. Is gewoon hetzelfde, maar dan in drie verschillende talen. Verder niet heel boeiend.
Waarom ik het hier over wil hebben is omdat ik het nut er niet van snap. Wat is het nut van een encore? Iedereen weet dat het eraan zit te komen en toch doet elke band het. Waarom? Het staat verdorie zelfs ingepland op de setlist van de band. Kijk maar eens naar de onderstaande afbeelding. Deze foto heb ik gemaakt (geen copyright gezeur dus, muahahaha) tijdens een concert van DeWolff. Ik stond op het balkon en kon dus van vrij dichtbij zien wat er op het podium gebeurde. Op de setlist van de band staat onderaan een hele grote streep (waar wij als publiek “We want more” moesten schreeuwen) en daaronder het nummer wat ze gingen spelen na het schreeuwen.
Als de bands het nu zelfs al inplannen en het publiek ook echt wel weet dat de band zeker terug komt om nog enkele grote hits te spelen, why the fuck bestaat de encore dan nog? Waarom doen bands dan nog steeds alsof ze toch echt nog maar 1 nummer gaan spelen en vaarwel zeggen, terwijl echt iedereen weet dat ze toch echt nog wel terug gaan komen om een paar nummers te spelen. Het is gewoon een toneelstukje. Het zou pas goed zijn als niet iedereen het zou doen. Als bands alleen maar bij sommige concerten een encore spelen. Als het publiek echt keihard gaat schreeuwen dat ze meer willen. Het moet niet voorspelbaar zijn en dat is het nu wel. Het is niet spannend. Je hoeft je niet af te vragen of de band daadwerkelijk terug gaat komen, want dat doen ze toch. Pas als je je daadwerkelijk af moet gaan vragen of ze wel terug gaan komen of niet, dan pas is het een encore nuttig en leuk.
Er zijn ook enkele bands die zich geen kut aantrekken van encores en doorspelen totdat ze daadwerkelijk gaan/moeten stoppen (bijvoorbeeld Foo Fighters). Tegen deze mensen zou ik willen zeggen: CHAPEAU! Zo kan het ook, stop met die onzin en maak een einde aan de encore! (Alsof Dave Grohl deze post gaat lezen. De beste man kan niet eens Nederlands lezen.)
Nu hoor ik je denken (knap hè!) “Ruud, waar maak je je in godsnaam druk om? Wat maakt dat nu uit”. Je hebt gelijk. Het maakt ook geen fuck uit natuurlijk. Het is gewoon een heel raar fenomeen dat in der loop der eeuwen de concerten is binnengeslopen en waarvan het nut totaal naar de klote is. Het is gewoon zo fucking voorspelbaar.
Zo, dat lucht op!!
BONUS!!
Speciaal voor jou heb ik nog een leuk filmpje (ik kan het niet laten). Zoals ik net al zei trekt de band Foo Fighters zich geen fuck aan van encores en al helemaal niet van een eindtijd. Bij een concert van het BottleRock festival werden ze verzocht om rond een bepaald tijdstip te stoppen. Eigenwijs zoals Dave Grohl is vond hij het veel te gezellig en besloot een paar nummers extra te spelen. Hier was de organisatie het niet mee eens en besloten ze om tijdens het nummer Everlong de stroomkabel van de speakers uit te trekken. Zo eigenwijs zoals ze zijn besloten ze toch gewoon door te spelen, maar dan met hun eigen geluidsinstallatie. Dat is toch prachtig!
Rond minuut 3:30 zie en hoor je dat ze niet meer verder mogen spelen en het lekker toch doen.