Op het moment dat je iets weet, is dat onherroepelijk. Je kunt het niet meer ont-weten. Dat kleurt dan voortaan ook de rest. Natuurlijk kun je dingen wel weer vergeten, in verschillende sterktes van vergetelheid, maar soms kan iets (te vroeg) weten dingen enorm verpesten. Daarom hebben we ook allemaal een bloedhekel aan spoilers. Oh: spoiler-alert voor Better Call Saul.
Weten en vergeten
Soms kom je achter dingen die je eigenlijk liever (nog) niet had willen weten en dan is het een soort van verpest. Denk aan de briljante plottwist in een film die je nog niet hebt gezien of de dood van een geliefd personage in een serie die je volgt. Op het moment dat je iets weet, is alles veranderd. Zo weten we nu nog niet of Kim Wexler in Better Call Saul het zal overleven, maar ergens deze zomer komen we daar achter. En dan weten we het voor altijd. Toch kun je bepaalde gebeurtenissen in films of series ook weer compleet vergeten. Dat gebeurt bij mij vooral bij een film of serie die me gewoon niet pakte of die ik keek toen ik nog erg last had van zwangerschapsdementie. (Ja, dat is dus echt een ding. Helaas.) Zo heb ik een bepaalde scifi-film gewoon minstens een uur opnieuw zitten kijken voordat ik erachter kwam dat ik die al eens gezien had. Dat was Extinction, uit 2018. Dit terzijde.
Kim Wexler
Terug naar Kim. Op dit moment is het Schrödinger’s Kim. Er zijn maar twee uitkomsten: ze overleeft de serie of ze overleeft de serie níet. Ergens zitten we nu dus in een soort vacuüm waarin Kim nog gewoon leeft. Ze is in gevaar, Lalo staat in haar appartement, die net haar ex-baas Howard doodgeschoten heeft. Toch is Kim op het moment dat ik dit schrijf nog helemaal in orde. Ze leeft en is gezond en we weten niet of dat zo blijft, noch hoe lang. Er zou een soort naam hiervoor moeten zijn, vind ik.
Het lot weten
Er komt een soort gevoel bij, als je weet wat het uiteindelijke lot van een personage is, wanneer je een prequel kijkt. We zien Gus en Mike rondlopen in BCS, terwijl we weten wat er met ze gebeurt in Breaking Bad. Dit verraadt wel dingen en als ze in gevaar lijken te zijn, weten we dat dat goed af zal lopen. In het vervolg leven ze immers gewoon. Dit geldt ook voor Crazy 8 en Vincent. Het voelt toch opeens anders om een personage te zien als je weet wat er gaat gebeuren en hoe hij (of zij) aan zijn (of haar) einde komt. Daarom is een film voor de tweede keer kijken en weten dat een personage het einde van de film niet haalt eigenlijk ook een raar iets. Je gaat een soort terug in de tijd, waarin iedereen nog leeft en in de startpositie verkeert.
Doe. Het. Niet.
Er zijn films of series of juist personages die je zo pakken dat je ook bij een herkijking (Is dat een woord? Nee, dat is geen woord. Ik vind dat dit nu een woord is.) eigenlijk hoopt dat het dit keer anders loopt. Je wilt dan haast tegen het scherm gaan roepen: “Neeee! Doe. Het. Niet! Stop! Keer om! Ga terug! Grijp in! Blijf daar!” Helaas weet je dit keer al precies (of minstens globaal) wat er gaat gebeuren, omdat je het al hebt gezien. Je kunt het niet meer ont-weten.
Mijn fanfiction
Voor nu zullen we dus af moeten wachten voor we weten wat er met Kim gebeurt. Graag wil ik hierbij míjn fanfiction inzetten. We hebben in Breaking Bad niet gehoord dat Jimmy’s vrouw Kim is overleden, al noemt hij ergens wel ‘my second wife’. Nu is Jimmy soms wel erg creatief met de waarheid, dus dat hoeven we helemaal niet serieus te nemen.
In mijn fanfiction blijft Kim leven. Jimmy weet haar met behulp van een zekere stofzuigerverkoper naar een veilige plek te krijgen waar ze een nieuw leven opbouwt als Giselle. Als de arc van Gene is afgerond, komen hij en ‘Giselle’ elkaar weer tegen en kunnen ze samen verder. Levend en gezond, zij het mentaal beschadigd door alle heftige dingen in de jaren van zowel Better Call Saul, als Breaking Bad. Maar Kim leeft. Misschien dat ze zelfs op de achtergrond van Breaking Bad er gewoon is, al zien en horen we haar daarin niet. Dat je iemand nooit ziet en hoort wil natuurlijk niet zeggen dat hij of zij er niet ís. De tijd zal het leren…