SPOILERALERT voor Stranger Things seizoen 2! Maar dan echt enorme spoilers, dus als je nog niet helemaal bij bent in deze toffe serie, vooral niet verder lezen. Ik ga het hebben over een heel stom horrorcliché dat helaas in Stranger Things weer eens tevoorschijn kwam.
Er zijn in horrors of thrillers personages die gewoon altijd de lul zijn en dat zie je meestal al van mijlenver aankomen.
Wie is deze lul
In seizoen 2 werd een nieuw personage geïntroduceerd en hij stal direct mijn hart. Joyce, de moeder van de bezeten Will, heeft verkering met Bob Newby. Hartjes voor Bob, echt.
Bob wordt gespeeld door Sean Astin. Je zult hem ongetwijfeld kennen als Sam in de Lord of the Rings-trilogie, maar hij speelde als tiener ook Mikey in The Goonies. Grappig genoeg is Stranger Things-personage Mike Wheeler gebaseerd op Astin’s Mikey. Dat terzijde. Waar Joyce hem heeft opgedoken wordt niet verteld, maar dat doet ook eigenlijk weinig ter zake. Hij heeft in elk geval verkering met een beschadigde, gescheiden vrouw met twee tienerzonen, wat op zichzelf al bewonderenswaardig is. Ga er maar aan staan. Zeker als je bekijkt wat dat gezin in seizoen 1 allemaal voor de kiezen heeft gehad.
Bob brengt Will op een gegeven moment naar school en hij merkt dat het knaapje wat dwars zit. Hij luistert, neemt Wills bizarre verhaal serieus en geeft dan ook nog eens best slim advies. Face your fears. Hij probeert er een leuke Halloween van te maken voor iedereen, hij komt spelletjes brengen als hij hoort dat Will ziek in bed ligt, hij heeft de catchphrase: ‘easy-peasy’ en hij houdt van Kenny Rogers. Kortom: Bob is fantastisch.
Maar dan
De situatie wordt steeds ingewikkelder met bovennatuurlijke toestanden en al die tijd is Bob geduldig, begripvol en lief. Joyce zegt hem dat hij geen vragen mag stellen; hij stelt geen vragen.
De groep vraagt hem om hulp en niet alleen weet hij direct wat de tentakeldingen die Will getekend heeft betekenen, hij gaat meteen mee, zonder dat hij echt snapt wat er aan de hand is. Geen enkel moment twijfelt hij, geen enkel moment vraagt hij of het wel verstandig is wat ze doen, Bob is er, een rots in de branding.
In de eerste aflevering van seizoen 2 had ik eventjes het gevoel dat hij misschien wel een stiekeme bad guy zou zijn. Eentje die in het bijzijn van moeders helemaal lief en leuk is, maar zodra de moeder even uit beeld is, verandert in een asshole. Maar dat gebeurde dus helemaal niet. Bob was 150% een good guy. Was…
Selfsacrifice
Nu komt dus dat stomme horrorcliché tevoorschijn. De situatie is herkenbaar: een groepje protagonists zit ergens vast, zonder stroom uiteraard, en monsters (of zombies of whatever) roamen rond de plek waar ze zijn. Iemand moet zich opofferen om de stroom weer aan te zetten zodat de helden kunnen ontsnappen. Natuurlijk biedt eerst manly cop Hopper zich aan voor deze klus, maar helaas blijkt er computerkennis nodig te zijn om de deuren te ontgrendelen. Voel je ‘m? Bob gaat, Bob regelt de stroom, Bob verstopt zich, Bob maakt per ongeluk lawaai, Bob rent, Bob ontkomt bijna, maar Bob wordt op het allerlaatste moment tóch nog te pakken genomen door de monsters. Dood. (Ik, tegen de tv: “Nee! Ah, nee, Bob… Nee, nee, nee, niet nóg meer van die kutbeesten, kom op nou…”) Waarom! Bob verdiende het echt zó enorm om eens een keertje níet aan dit horrorcliché te hoeven voldoen. Bob had moeten leven, júist om het cliché de vinger te geven. Hashtag, Bobshouldhavemadeit.