Een hele goeie morgen! Vandaag ga ik even een verhaaltje schrijven, maar het kan heel goed zijn dat er helemaal geen clou in zit. Dat merk ik wel als ik klaar ben. Het betreft een fictief gezin. Zelf heb ik geen ouders meer en ook geen broers of zussen, dus ga er vanuit dat dit verhaal louter mijn fantasie is.
Het gaat over jou, een fictief personage. Je hebt ouders en twee oudere zussen; Mirena en Mimosa. Je moeder heet Maïzena en je vader heet Formico. Laten we jouw naam nu even op Teva houden. “(Ja, die sandalen.) Het is een suikervrij gezin, maar dat is pas gebeurd toen jullie alle drie het huis al uit waren. Mirena en Mimosa zijn compleet meegegaan in de healthmanie van je ouders, maar jij bent eigenlijk nogal een suikerjunk. Niks overdrevens, hoor, je bent gezond en niet eens te dik. Je doet echter wel twee suikerklontjes in je thee of koffie en je gezin heeft daar al jaren een mening over.
Thee
“Kopje thee?” vraagt je moeder aan Mirena. “Lekker, mam.” is haar antwoord. “Teva?” Je moeder kijkt je blanco aan en je knikt. “Nou, dus Henk-Simon wilde perse die golfclubs kopen gisteren, dus ik zei: “Joh, dan doe je dat toch?” Maar hij weer blablabla, en dit en dat, nou, kortom, die heeft ze dan toch maar laten liggen, haha.” Mirena heeft het over haar vriend, terwijl jouw ogen alweer naar die walgelijke industriële klok aan de muur dwalen. “Kijk eens kinders, thee.” Je moeder komt met een dienblad binnen en zet voor iedereen een kopje thee neer, in de theekopjes van jullie oma. Je oma is tof. Die heeft een compleet nieuw servies gekocht toen je opa overleed en dat is moderner dan alles wat je ouders ooit in huis hebben gehad. Je moeder heeft het oude servies nog net kunnen ‘redden’ voordat het in de kliko belandde.
“Mam, heb je suiker voor me?” vraag je, met een blik op het suikerloze dienblad, waar gek genoeg dan wèl weer granenkoekjes op een schoteltje op te zien zijn. “Oh ja, suiker.” zegt je moeder, nog net niet met rollende ogen, “Ik zal even kijken of ik nog wel heb, vorige week is er flink wat doorheen gegaan.” Je weet dat het onzin is. Je hebt maar twee koppen thee gedronken de vorige keer dat je hier was. Sowieso is het je een raadsel dat je moeder na al die jaren nog steeds niet weet te onthouden dat jij suiker in je thee en koffie gebruikt. Ergens denk je dat ze het demonstratief met regelmaat ‘vergeet’.
“Dat je dat lekker vindt…” zegt Mirena, zoals altijd. “Tja.” antwoord jij kalm. Je moeder komt terug met het suikerpotje van oma’s servies waar een dekseltje op zit met een barst erin. “Er is dus nog wel suiker.” merk jij op. Hierop geeft je moeder geen antwoord meer. “Waar is Henk-Simon dan vandaag?” vraag je semi-geïnteresseerd. Eigenlijk boeit het je helemaal niks, want Henk-Simon is ongeveer de saaiste man die je ooit ontmoet hebt en hij is met zijn 30 jaar eerder het dubbele qua gedrag. “Die is vissen met opa Henk en opa Simon.” zegt Mirena bijna trots. Vissen…
“Barbaars!” Mimosa komt de huiskamer in met een handtas aan haar arm ter grootte van een tank. Je vader staat op bij het zien van zijn middelste dochter. Zelf had je bijna niet eens door dat hij überhaupt in de kamer zat. “Pappieeee!” kirt Mimosa, terwijl ze de tank op de grond zet en je vader drie kussen geeft. “Mammieeeee!” Ze doet hetzelfde bij je moeder en ploft dan naast jou op de bank. “Hey.” is het enige wat ze zegt. Geen drie kussen, geen gekir. Okay. “Hey, zus.” zeg je terug. “Hey.” zegt Mirena even droog tegen Mimosa en een vergelijkbaar antwoord komt terug. Zo gaat dat nou eenmaal. “Hey.” is wat jullie zeggen, in alle zusterliefde die je op kunt brengen voor mensen van wie je je afvraagt hoe ze familie van je kunnen zijn.
“Kopje thee, Miem?” vraagt je moeder. Jij hebt inmiddels het suikerpotje in je handen en ziet de blik van de zus naast je ernaartoe gaan. “Getverrr.” mompelt ze wanneer je twee rietsuikerklontjes uit het potje schept en die in je thee laat glijden. “Dat je dat lekkerrr vindt.” Je zus heeft nogal een aardappel in haar keel, wat nergens op slaat omdat de rest wèl normaal kan praten. Ze woont pas een jaar in het Gooi, dus daar kan het niet aan liggen. Die aardappel is er ergens tijdens haar studie in gekomen, denk jij, maar het is erg mysterieus. “Tja.” antwoord jij opnieuw en je begint te roeren. Tot op de dag van vandaag vraag je je af waarom je moeder stoïcijns rietruiker blijft kopen. Het is minder zoet dan gewone witte suiker waardoor je er dus meer van gebruikt en jij bent de enige die hier komt die überhaupt suiker in de thee doet.
“Teva, hoe is het op je werk?” Je kijkt verbaasd op. Je vader heeft je een vraag gesteld. Jou. Een vraag. Je vader. “Oh, eh, ja, best goed, pap.” zeg je met een glimlach, “We zijn met een vrij interessant project bezig dat volgende week…” Je moeder komt binnen met thee voor Mimosa en zegt luid, jou onderbrekend: “Kijk eens meisje, een lekker kopje thee!” Alsof dat niet duidelijk is bij het zien van een theekopje. “Oooo, lekkerrr mam. Daarrr was ik nou écht even aan toe. Wat een dag heb ik achter de rug!” Je zus vertelt over haar dag en de aandacht van je vader springt direct over naar haar. De dingen die Mimosa vertelt zijn echt niet enorm interessant, vind jij, maar op de een of andere manier blijft ze het middelpunt van de aandacht. “Ooo, kijk wat Henk-Simon gevangen heeft!” roept Mirena dan opeens. Die zat blijkbaar stiekem op haar smartphone te kijken tijdens het relaas van Mimosa. De telefoon wordt rondgegeven en je ziet een polodragende Henk-Simon een gevangen visje omhoog houden. Het is nogal een klein visje, maar Henk-Simon kijkt erbij alsof hij de eerste prijs in een hardloopwedstrijd heeft gewonnen. “Barbaars!” roept Mimosa bij het zien van de foto. “Ach, welnee, mensen vissen al sinds de oertijd.” bromt je vader. Het gesprek gaat een poosje over en weer tot een tweede theeronde aan de beurt is. Onopvallend probeer jij je rietsuikerklontjes weer in je thee te krijgen. “Zou je toch niet eens proberen te stoppen met al die suiker?” begint je moeder, zoals ongeveer iedere week. In gedachten tel je razendsnel tot tien. “Mam, voor de zoveelste keer, ik hèb het geprobeerd, maar ik vind dan gewoon niks meer aan m’n thee en koffie.” Mimosa snuift. “Ík ben in één keerrr gestopt.” zegt ze, “Gewoon van de ene op de andere dag, hoppekee. Nooit gemist.” Dit vertelt ze ook ongeveer wekelijks. Vermoeid kijk je nog eens naar de industriële klok.
Avondeten
“Henk-Simon heeft zijn vis teruggegooid, maar hij was dood.” weet Mirena te melden, met een blik op haar smartphone. “Zeker te lang selfies zitten maken.” zeg jij iets vinniger dan je bedoelde. Dat Henk-Simon überhaupt een hobby heeft verbaast je al een paar jaar, want die man heeft de persoonlijkheid van een baksteen. “Nou, zeg…” bromt je zus, maar Mimosa giechelt. “Sneu voor dat visje, wel.” besluit je moeder, terwijl ze voor iedereen aardappelen opschept. Na de aardappelen is de broccoli aan de beurt. Op de één of andere manier weet je moeder het altijd voor elkaar te krijgen om de broccoli nog totaal rauw te houden, ondanks dat ze zelf beweert dat het gekookte broccoli is. Het is niet te vreten. Daarnaast laat ze altijd de complete steel eraan zitten. “Dat is ook groente!” Jaja. Zelf maak je door jouw ingebakken afkeer voor de broccoli van je moeder simpelweg nooit broccoli klaar, wat natuurlijk ook weer een punt van kritiek is.
“Jij lust vast dit laatste stronkje wel.” zegt je moeder met een blik in de bijna lege pan. Op je bord ligt al ongeveer een complete broccoli. “Nee, dank je, mam, dit is wel genoeg zo.” zeg je haastig, maar je moeder wipt het laatste stuk tóch gewoon op je bord. “Eet smakelijk!” kirt Mimosa en dan is het stil. Eventjes is het goddelijk stil om je heen, wat heerlijk. Je snijdt een stukje broccoli af en begint erop te knagen. Het is letterlijk knagen en opnieuw verbaas je je over het feit dat de rest van je gezin deze rauwe groente zo lekker vindt. Stiekem snijd je de harde steel van de broccoli en die schuif je een beetje naar je aardappels toe. “Is het weer niet goed genoeg?” sneert je moeder direct. Crisis, die vrouw heeft de ogen van een havik. Hoe kan het dat ze al-tijd ziet wat je op je bord doet? “Nou, mam, ik vind rauwe groente gewoon niet zo lekker en van die harde stelen ook niet.” Zes andere ogen richten zich op jou. “Maar dat heb ik denk ik al wel een paar keer gezegd.” laat je er een beetje halfslachtig op volgen. Het is een understatement. Jouw voorkeur voor groente die op zijn minst al dente is, is al jaren een discussiepunt. Wel ben je uitstekend en heel Nederlands opgevoed met het thema ‘eten wat de pot schaft’, maar die harde stelen laat je altijd liggen. Uit principe, maar ook omdat je moeder jou chronisch veel teveel eten opschept. “Deze broccoli is niet rauw, Teva. Sterker nog, ik heb ‘m een beetje te lang gekookt eigenlijk.” snuift je moeder. “Je moet je niet zo aanstellen.”
Een paar jaar geleden had je eens een verkering meegenomen naar huis en toevallig was die dag broccoli aan de beurt. “Jezus, je moeder kan echt niet koken.” had je verkering later op de avond gezegd en je was in een onbedaarlijke lachbui uitgebarsten. “THANK YOU!” had je geroepen, blij dat iemand eindelijk eens hardop durfde te zeggen wat jij al je hele leven in moest houden. “Nee, maar echt! Hoe krijg je dat weg? Je gaat toch geen rauwe broccoli zitten vreten.” had de verontwaardigde lieverd gezegd. “Nou, mijn moeder vindt dat ik me niet moet aanstellen.” had jij toen ernstig gezegd, waarop er een enorme zoenpartij losbarstte, om je te troosten voor de kookkunsten van je moeder, vermoedde jij.
Om je heen staan inmiddels vier lege borden, maar jij probeert de laatste happen vegaburger, die meer aanvoelen als happen tuinaarde, weg te krijgen. “Wat kun jij je toch aanstellen.” sneert je moeder weer. Hoewel je weet dat het niet waar is wat ze zegt, raakt het je ook nu nog steeds.
Wordt vervolgd.
Of niet, dat zien we nog wel. En inderdaad, een clou ontbreekt nog een beetje. Met verhalen is het eigenlijk altijd wel een beetje een verrassing om te zien waar die naartoe gaat. Nu is het tijd voor koffie. Met een schepje gewone witte suiker. Dat dan weer wel.