Er zijn dingen die zó traumatisch zijn geweest, dat je er voor de rest van je leven last van hebt. Ik heb het nu niet over dingen als oorlog, dood of mishandeling, maar over iets kleiners, een soort minitrauma’s. Die bestaan! Je hebt er vast zelf ook wel eentje. In mijn geval zijn het vliegen. Huisvliegen, geloof ik dat ze heten en ik ga er totaal mental van. Het is zelfs een fobie, concludeerde ik vandaag.
Waar ligt de oorsprong van die fobie? Lang, lang geleden in een land hier ver vandaan, toen ik nog een kleine Perla was, woonde ik in een huis met veel vliegen…
Permanente vliegenplaag
Een paar honderd meter verderop stond een grote boerderij met iets van 80 koeien, dus vliegen waren in het aangrenzende wijkje waar ik woonde de normaalste zaak van de wereld. Er was een permanente vliegenplaag aan de hand, echt. Je moet dan denken aan tientallen vliegen die overal op zitten, overal overheen lopen en die niet uit te roeien zijn. Wanneer je er tien had doodgeslagen, kwamen er de volgende dag gewoon weer tien nieuwe voor in de plaats. Laten we zeggen dat ik daar niet zo lekker op ging. Ik herinner me nog goed hoe ik met een witte vliegenmepper -die niet meer wit was omdat hij onder de vliegenrestanten zat- door de huiskamer rende, achter die vliegende t********ers aan. Rennen, ja. Grommend, vaak. Geïrriteerd, altijd. Op een gegeven moment was ik zó skilled geworden, dat ik ze uit de lucht kon meppen. Met van die bromvliegen was dat natuurlijk geen uitdaging, maar die kleine, snelle pokkevliegjes waren best lastig te pakken. Je kent ze wel; ze zijn enorm nerveus en ze vliegen zigzaggend. Dat maakt ze onvoorspelbaar en dus lastiger te volgen. Je hebt ook nog te maken met lichtval, waardoor je ze opeens uit het oog verliest of je raakt in de war omdat het er gewoon zo veel zijn. Dat waren het namelijk. *twitcht*
Dwangbuis
Ik kwam jaren later weer eens bij kennissen in dat wijkje op bezoek en ik zag dat de situatie nog onveranderd was, zowel de hoeveelheid vliegen, als mijn fobie. Van de vijf vliegen die op mijn dijbeen landden, wist ik er echter slechts ééntje te killen. Mijn skills waren door mijn jaren in een nagenoeg vliegvrije omgeving totaal vervaagd. Nu woon ik weer op het platteland, sort of, en ja, zo nu en dan komt er wel eens een vlieg in huis. Of vijf. Gelukkig niet meer dan dat, want anders zou er een dwangbuis voor me gehaald moeten worden. Ik ga mental door die beesten. Het is een soort woede die niet echt ergens op slaat, vind ik zelf. Zo’n vlieg is er echt niet om mij te zieken natuurlijk, die is gewoon toevallig in huis terechtgekomen en die wil eigenlijk gewoon weer naar buiten. Of iets eten. Of gezellig op mijn hand, gezicht of schouder zitten. Het is een fobie. Kortsluiting. Error. Ik krijg echt een fysieke reactie door de aanwezigheid van een vlieg. Bizar eigenlijk.
*Bzzzzt, kggggk*
Ik kan dan zo’n vlieg simpelweg niet met rust laten. “Niet op letten” zou wijlen mijn moeder dan zeggen, maar zo werkt dat niet bij mij. Dat ding moet dood. Het is wel eens gebeurd dat ik mezelf letterlijk voor m’n bek sloeg omdat een vlieg op mijn wang ging zitten. Zoiets gebeurt in je slaap met muggen ook wel eens, heb ik gehoord. Of nou ja, gehoord… dat is me natuurlijk vaak zat gebeurd. Het is een instinct. Alles wat ‘bzzz’ doet moet echt heel erg dood bij mij, zéker als het me steekt. Je snapt dat een mug in de slaapkamer dan ook geen optie is. Daar wordt eerst de jacht op geopend voordat er geslapen kan worden.
Daarstraks ging ik weer mental toen er een paar vliegen het gore lef hadden om rond mijn hoofd te gaan vliegen hier in de woonkeuken. Ik probeerde het eerst met de stofzuiger; dat waren vast twee vliegen die niet meer rondvlogen. Daarna ging ik met een nat vaatdoekje aan de slag.
Mis
Op de één of andere manier kan ik vandaag voor geen meter mikken, want het was elke keer mis. *bzzzzt, kggggk* Kokend bloed en pure chilipeper uit mijn poriën, hoor! Toch wist ik nog een stuk of drie vliegen, zij het woest briesend, onklaar te maken. Maar het gekke was dat na elke moord er een nieuwe vlieg opdook, alsof de toch echt heel erg gedode vlieg respawnde. Wtf is dat! Ik maak geen grapjes, hoe doen die beesten dat? Zit er dan eentje verdekt opgesteld toe te kijken hoe ik rondstuiter met dat gele doekje (vliegenmeppers zijn gelukkig nu een overbodige luxe) en dat het dan een soort wisseling van de wacht is? Op dit moment is er nog één zo’n rondzoemende fuckfactor in mijn nabijheid, maar ik garandeer je dat ook die straks tot pulp gemept wordt. Het is echter wel duidelijk nu; deze fobie gaat nooit meer weg.