Dit bezoek aan de ‘Mac’ was ongepland, maar door de bijzondere dag en volslagen bizarre omstandigheden best geslaagd. Vandaag om 12:00 mocht de horeca open, na maanden van quarantaine door het coronavirus. Er zijn natuurlijk strikte regels en iedereen is toch een beetje on-edge. Laat me je vertellen over deze unieke McCovid-ervaring.
Hoe kwamen we bij de Mac terecht?
Na een lange tijd zoeken, hadden we bij een woonboulevard in Wolvega eetkamerstoelen gevonden. Hm. Een woonboulevard bezoeken op Tweede Pinksterdag staat normaal gesproken ook absoluut niet op de planning, laat staan in coronatijd. Toch gingen we onderweg, om zo rond zes uur terug te keren met zes fancy sledestoelen in de auto. “Zullen we maar naar de Mac?” was de vraag die gesteld werd. Het voordeel van niet meer hoeven koken en niks meer hoeven opruimen won het al snel van de terughoudendheid richting fast food. “McDrive en thuis eten of op de parkeerplaats?” was de volgende vraag. Onze McDonalds zit op drie minuten rijden. “Misschien kunnen we wel op het terras zitten,” dacht ik hardop, “Het is tenslotte 1 juni…” En waarachtig! We zagen daadwerkelijk mensen op het terras van de McDonalds Heerenveen zitten. Na ettelijke maanden van lege terrassen en uitgestorven restaurants. Waarom niet? Right? Het luxe uit-etentje met vele mooie gangen staat toch inmiddels ook al gepland. Hoe iconisch is het om dan uitgerekend op deze dag bij de Mac neer te strijken. Ik zag er de humor wel van in.
Entree
Onderweg naar de ingang werd met gele stickers de looprichting aangegeven. Eenmaal door de schuifdeuren was er een jongedame die ons in acceptabel Nederlands vroeg of we gezondheidsklachten hadden (“Nee.”) en waar we zouden willen eten. Hierna mochten we onze handen desinfecteren en doorlopen naar een bestelzuil. Om ons heen stond zo’n vijf man aan personeel alles nauwlettend in de gaten te houden. Ik moet zeggen dat dat ergens een beetje awkward voelde, je wordt best op je vingers gekeken. Zonder te aarzelen koos ik voor een Happy Meal, straks leg ik wel uit wat daar de clou van is, dus wordt vervolgd. Nadat we klaar waren bij de zuil en een bonnetje hadden gekregen, vertelde de enorm paraat staande millennial dat we op een bankje verderop mochten gaan zitten tot onze bestelling klaar was. Dit duurde nog geen vier minuutjes. We hadden een bordje met een nummer meegekregen dat ook mee moest naar het terras en dat we daar achter moesten laten, zodat de medewerkers wisten dat die tafel nog schoongemaakt moest worden. Dit vertelde de middelbare scholier die ons dienblad met snacks voor ons op een andere tafel neerzette. Keurig en coronaproof.
Terrasweer
Het is vandaag toevalligerwijs behoorlijk terrasweer, wat een mazzel. Zelfs om kwart over zes was het nog erg aangenaam om buiten te zitten met onze McHapperij. Op het terras waren nog een stuk of vier andere tafels bezet door wat jongere stellen en ook hier werd de boel goed in de gaten gehouden door het nog jongere personeel. Ik weet niet wat men verwachtte dat er zou gebeuren. Dat we aan tafel zouden schuiven bij een ander stel om eens even bij te kletsen? De grap is dat terwijl ik dit schrijf in Amsterdam duizenden mensen aan het betogen zijn zonder dat de verplichte anderhalve meter afstand überhaupt mogelijk is, maar dat op de terrassen zowat met een meetlat wordt gemeten of mensen wel afstand houden. Op straffe van een boete. Ach ja, regels zijn er om overtreden te worden, zeggen ze wel eens. Wij deden dat niet. Wij aten braaf onze snackjes en leegden het dienblad, om via de eenrichtingsroute weer naar de parkeerplaats te lopen.
Een verwarrende ervaring
Het is niet alsof wij nou om de haverklap aanschuiven bij McDonalds. Over het algemeen komen we dan ergens vandaan, zijn we moe en/of lui en is het dus meer een convenience-bezoekje. Het gaat er dan normaal gesproken ook vrij basaal aan toe: bestellen, wachten, snacken, wegwezen. Het is geen restaurant dat zich voor ons als kinderloos echtpaar leent om van te genieten. Lekker die nuggets naar binnen werken, uiteraard met zoetzure saus, en dan weer gaan. Geen poespas. De ervaring van vanavond was vrij verwarrend, vooral door de spanning van het personeel. Dat kon je bijna als bijgerecht eten, zeg maar. Het was alsof het groepje jongeren helemaal klaar stond om keihard weg te rennen als er iemand zou gaan hoesten. Je voelt je dan ook een soort van extra bekeken en dat maakt je zelfbewust. Een beetje het gevoel dat je hebt als je als kind naar voren moet lopen om je spreekbeurt te houden. Je voelt de ogen. Hulde voor de strakke aanpak, though. De gasten die er waren, hebben zich volgens mij keurig gedragen, net als wij. Ik moet toegeven dat ik best zat te giechelen, puur vanwege de dag en de situatie. De horeca is pas net zes uur open en McPerla zit bij McDonalds een Happy Meal op te kauwen… Oh ja, daar zou ik toelichting op geven.
Happy Meal op je 35e?
Gelukkig zijn ze zo lief dat je ook als volwassene met een vrij kleine maag gewoon een Happy Meal mag bestellen. Ik heb met mijn 51 kilo niet altijd ruimte voor een joekelgrote hamburger met een sloot friet en drie liter aangelengde cola met zestien ijsblokjes. Doe mij dan maar vier van die kipnuggets, een kleine portie frietjes met saus, zo’n zakje snoeptomaatjes en een flesje smoothie. Soms krijg je er nog een knijpfruitje of wat dan ook bij, dat was hier niet. Wel kreeg ik een of andere berenspeeltje mee, maar daar heb ik nog niet naar gekeken. Die pak ik ook niet uit. Die bewaar ik. Hoe vreselijk leuk zou het zijn als er op een dag een kind is dat een decennium aan Happy Meal-speeltjes kan krijgen? Nog in de verpakking en alles? Dat je af en toe een Happy Meal-gadget uit de grote doos kan trekken als verrassing. En dat daar dan een briefje aan hangt met wanneer mama die Happy Meal had gegeten en wat de gelegenheid was. Zo rol ik dan gewoon. Bewaar ik die speeltjes. Intussen zijn het er al wel een stuk of tien, ik doe het al een paar jaar. Op deze komt in elk geval te staan dat het na afloop was van eetkamerstoelen-halen, op de eerste dag dat de horeca weer open was na de corona-quarantaine. Hoe vaak kun je zoiets vertellen?
Dit was denk ik wel de meest bijzondere McDonaldservaring sinds mijn allereerste toen ik een jaar of zes was. Daar is een foto van, bedenk ik nu…
