Afgelopen zaterdag ging ik met een goede vriend boulderen in Groningen. Toen ik naar iemand die aan het klimmen was stond te kijken, kwam er een jongetje van een jaar of vijf naar me toe. Dit knaapje stelde mij de raarste vraag van het jaar. Misschien was dit wel de raarste vraag van mijn leven… Op dit moment, althans.
Boulderen is wandklimmen, maar zonder zekering. Zonder touwen dus. De laatste keer dat ik geklommen had moet ergens in 2002 geweest zijn en het leek me leuk om te kijken of ik er nog wat van bakte. Mijn handen zijn niet bepaald sterk, omdat ik een milde vorm van hypermobiliteit heb, maar dat had ik natuurlijk in 2002 ook al, beredeneerde ik. Gekleed in een paarse yogapants, een zwart topje en gehuurde klimschoenen en bewapend met een bidon betrad ik goedgeluimd de klimhal. Ik liet mijn vriend het goede voorbeeld geven op een eenvoudige route en wist die moeiteloos na te doen. Een tweede route bevatte wat minder prettige grepen, waardoor ik die op 2/3e afbrak. De rest van de routes die ik probeerde, gingen allemaal prima. Ik bereikte bij allemaal in elk geval met twee handen de bovenste greep. Wat een pret! Er had eigenlijk nog een glijbaan en een ballenbak moeten zijn.
Nu wil ik er graag bij vertellen dat ik met mijn 1.62 m natuurlijk niet de langste ben en dat bepaalde routes voor mij nooit haalbaar zouden zijn. Dat geeft niet. Het is voor de lol en ik had niets te bewijzen. Voor de relevatie van de raarste vraag van 2020 wil ik er ook graag bij vermelden dat ik me met nog geen 51 kg in mijn loeistrakke yogapants best wel zelfverzekerd voelde…
De raarste vraag
De vraag die me gesteld werd zag ik dan ook helemaal niet aankomen. Het was een Aziatisch ogend jongetje dat keurig Nederlands sprak. Hij dook vanuit het niets op, keek me vrolijk aan en vroeg direct: “Bent u een oma of een mevrouw?”
Bent u een oma of een mevrouw?”
– jongetje in klimhal
Mijn initiële verbazing over deze vraag, maakte direct plaats voor totale vertedering. Dit was geen jongetje dat een plagerige vraag stelt aan een vrouw die duidelijk nog geen kleinkinderen kan hebben. Dit was een random vraag. Gewoon, om iets te vragen te hebben. En hij sprak me keurig met ‘u’ aan. Dat heb ik ook geleerd als kind; volwassenen spreek je met ‘u’ aan. Dat is beleefd. Het was dus een beleefd jongetje dat me kennelijk een vraag wilde stellen om een of andere reden en dit kwam eruit.
“Een oma heeft een kind dat ook weer een kind heeft, hè.” antwoordde ik lachend. “Hoe oud denk je dat ik ben?” Huu. De gevreesde vraag voor ongeveer elke vrouw. “Dertig!” riep het jongetje meteen. Met mijn 35 jaar is dat dan in elk geval winst; ik word zelfs door een kind vijf jaar jonger geschat. “Bijna”, glimlachte ik, “Maar iemand van 30 kan geen kind hebben dat zelf ook al een kind heeft”, legde ik uit. “Dat is te jong. En ik heb nog geen kinderen. Dus dan ben ik denk ik gewoon een mevrouw.” Het jongetje keek naar me. “33!” riep hij, maar zijn zusje sleurde hem mee naar een andere plek.
Verbouwereerd, maar breed lachend keek ik mijn vriend aan. “Dit is echt de beste vraag van het jaar… ‘Bent u een oma of bent u een mevrouw?'” Opnieuw schoot ik in de lach en keek naar beneden, waar absoluut geen omalichaam te zien was. Ook geen mamalichaam. “Ik ben echt wel gewoon een mevrouw!” giechelde ik, alvorens een nieuwe route te beklimmen.
Het jongetje en zijn iets oudere zusje spraken me nog twee keer aan, over andere dingen, zoals een bruggetje kunnen maken, wat ik ook kon, en met je voeten je achterhoofd kunnen raken, wat ik al 25 jaar juist niet meer kan. Toch vraag ik me ook nu nog af waar die vraag vandaan kwam. Vooral de keuzemogelijkheden verbazen me: ‘oma’ of ‘mevrouw’. Wat zouden deze begrippen voor dit jongetje betekenen? Dit zal denk ik de raarste vraag van 2020 blijven. Maar wel schattig!
Mij zien boulderen?
Als je je afvraagt hoe dat eruit zag zaterdag, kun je een klein filmpje bekijken van hoe ik ongeoefend een route met een milde overhang beklim. In mijn yogapants natuurlijk. Dan mag je meteen beoordelen of ik een oma of een mevrouw ben! Klik hier